Een dubbele liefdestrip door de lens van Wong Kar-Wai: Chungking Express (1994)

Fallen Angels (1995) is mijn favoriete film, ik werd meteen verliefd op de esthetiek van de film, de sfeer, de intimiteit. Al snel werd Wong Kar-Wai voor mij één van de beste regisseurs aller tijden. Toen Gent ineens volledig versierd werd door posters van Faye Wong in Chungking Express voor Made in China Fest van cinema Sphinx moest ik meteen mijn ticket kopen. Mijn verwachtingen lagen hoog, maar toch is Wong Kar-Wai erin geslaagd mijn verwachtingen te overtreffen.
De sfeer van de film blijft typisch Wong Kar-Wai. Hij gebruikt een surrealistisch en experimenteel kleurenpalet. Hij maakt ook veel gebruik van slow-motion, wat zorgt voor een dromerig effect.
In Chungking Express worden eigenlijk twee verschillende verhalen getoond die weinig met elkaar te maken hebben. Twee politieagenten zijn op zoek naar liefde. Toch is het vooral het verlangen en melancholie die centraal staan in de film.
Op 1 april is politieagent 223’s hart gebroken. Elke dag koopt hij een blik ananas met 1 mei als vervaldatum. Als zijn ex hem voor 1 mei niet terug wil, dan is hun liefde net als de blikjes ananas ook bedorven. Een prachtige metafoor die je bijblijft. Na het eten van 30 blikjes bijna bedorven ananas besluit hij naar een café te gaan waar hij verliefd wordt op een vrouw die drugs smokkelt. Het café is belicht met neon gele kleuren, wat hoop weergeeft.
Het tweede deel van de film gaat ook over een politieagent met een gebroken hart. In plaats van blikjes ananas te kopen gaat hij anders om met zijn verdriet. Telkens als hij somber is gaat hij joggen. “Je lichaam verliest water wanneer je jogt, zodat je er geen meer over hebt om te huilen.” Eén van mijn favoriete quotes uit de film. Ook hij gaat door een relatiebreuk, met een stewardess die hij moeilijk kan loslaten. Zijn appartement is nog steeds gevuld met spullen van haar. De agent gaat elke eten halen bij hetzelfde kraam, waar Faye werkt. Faye is smoorverliefd op de agent en uit haar liefde door dagelijks in te breken in zijn appartement en het schoon te maken. Alleen Wong Kar-Wai kan dit romantisch maken. Faye’s droom is reizen naar California. Ze is dan ook bijna geobsedeerd met het liedje California Dreaming van The Mamas and the Papas. Een liedje dat zo’n 8 keer afgespeeld wordt tijdens de film. Het zorgt voor één van de meest iconische scènes van de film; Faye Wong die eten klaarmaakt en ondertussen danst en zingt op het nummer. Quentin Tarantino is alleszins ook fan van de scène. Uiteindelijk neemt de agent het eetkraam over en wordt Faye stewardess. 
Voor de rest wordt er niet echt ingegaan op het liefdesverhaal van beide agenten. De focus ligt op hun verlangen naar liefde, vanaf ze de mogelijkheid krijgen om liefde te ervaren, stopt de film wat zorgt voor een open einde. Dat past perfect binnen de melancholie die de film weergeeft. Het voelt zelfs een beetje aan als een droom; de personages worden bijna voyeuristisch gefilmd door ramen en via weerspiegelingen. Het einde is echter wel hoopvol.
Chungking Express is een film die je niet snel zal vergeten. Ik hoop dat Made in China Fest voor velen een mooie inkijk heeft kunnen geven op de dromerige en melancholische wereld van Wong Kar-Wai, die in Chungking Express prachtig weergegeven werd.

Marie-Elise Van Der Poorten